"Εκείνη την νύχτα άδειασα τόσο, που όταν μου πέταξαν το μαχαίρι δεν βρήκε πουθενά να καρφωθεί" Τ. Λειβαδίτης
Ένα αίσθημα που το έχουν νιώσει πολλοί, το θυμούνται λίγοι, το διαχειρίστηκαν ελάχιστοι!
Έχεις δει τον εαυτό σου πιο διάφανο, πιο άυλο από ποτέ;;
Έχεις νιώσει πως ίσως κάποιες φορές να θες τόσο πολύ να είσαι τόσο διακριτική παρουσία στον χώρο που να περνάς και μέσα από τοίχους. Διάφανος να μην σε βλέπει κανείς!
Να κάνεις ανενόχλητος τις βόλτες σου .. Γιατί αν σε δουν μόνο σου, θα υποθέσουν πως είσαι θλιμμένος, απογοητευμένος ...Κι όμως επιστρέφει για να σου πει πως σε εγκατέλειψε γιατί ήσουν με άλλον, γιατί δεν ήθελε να τον κοροϊδεύεις, γιατί οι αναμνήσεις σας ήταν τόσο ισχυρές που τον πονούσαν.
Σκεφτόσουν και μέσα σου έλεγες: πως να ένιωθε άραγε εκείνος για μένα, όταν σκεφτόταν πως με φιλούσε άλλος, με άγγιζε άλλος;;
Ήταν μια από αυτές τις όμορφες βραδιές που έχεις γελάσει και έχεις περάσει υπέροχα με τους φίλους σου και όταν επιστρέφεις σπίτι απλά γδύνεσαι και πέφτεις στο κρεβάτι!
Τηλεφώνησε ... και ενώ είχες ξεχάσει τα πάντα επέστρεψε για να σου υπενθυμίσει πως ένιωσες τότε... τότε που άκουσες πως σε εγκαταλείπει. Σε εγκαταλείπει γιατί δεν αντέχει μακριά σου, γιατί εσύ είσαι με άλλον και εκείνος ... εκείνος με άλλες!
Κάθε φορά που σκεφτόσουν τα χείλη του πάνω στα δικά σου, καιγόσουν. Κάθε ανάμνηση του αγγίγματος του σε έκανε να ανατριχιάζεις. Όλο αυτό το πάθος είχε τον θρόνο του στο μυαλό σου, στο σώμα σου ... δεν σε άφηνε να κοιμηθείς τα βράδια! Ξυπνούσες με την ίδια σκέψη, την ίδια δίψα και πείνα, κάθε μέρα κι εκείνος ... Κι εκείνος ήταν εκεί για να σου υπενθυμίζει πως νιώθει το ίδιο. Άλλα όχι μόνο για σένα!
Εκείνη τη νύχτα λοιπόν, έμαθες αυτό που σου χάρισε έναν μικρό θάνατο. Μια σφαίρα στην καρδιά που την έκανε να σπάσει σε εκατομμύρια μικρά κομματάκια!
Διαλύθηκες και το σώμα σου έπεσε μόνο και αβοήθητο στο πάτωμα .. Για την ψυχή σου όμως ήταν ο πιο γλυκός της θάνατος. Θα ήθελε να πεθάνει ξανά και ξανά για εκείνον. Της χάρισε αυτό το όμορφο χαμόγελο της πληρότητας. Είχε τόσο γλυκιά γεύση η καταστροφή για εκείνη.
Ήταν τόσο λυτρωτικό .. Τα μάτια σου πλημμύρισαν από δάκρυα, η σιωπή έσπασε από τους λυγμούς σου. Θρηνούσε η ψυχή σου γιατί έχασε τον έρωτα της, εκείνο το κομμάτι που την ολοκλήρωνε αν και ποτέ δεν ήταν το ιδανικό. Ο θρήνος είχε εξίσου γλυκιά γεύση ...
Πώς η σκληρή αλήθεια μπορεί ταυτόχρονα να είναι θάνατος και ευλογία;;
Πως το να νιώθεις σπασμένη, διάφανη να σε γεμίζει ευχαρίστηση; Γιατί νιώθεις αυτή την ηδονή όταν πια τίποτα δεν μπορεί να σε αγγίξει; Γιατί να νιώθεις ευτυχισμένη όταν μέσα σου δημιουργείται και μεγαλώνει ένα κενό;;
Επέστρεψε... επέστρεψε και ζήτησε συγγνώμη επειδή σε άφησε ενώ σε χρειαζόταν περισσότερο απο κάθε τι. Απολογήθηκε που σε άφησε να του φύγεις τόσο απλά και σε πόνεσε τόσο πολύ.
Δεν ήξερε πως για σένα ήταν ο πιο γλυκός και υπέροχος πόνος.
Γιατί δεν σε ευχαριστεί το γεγονός ότι γύρισε για σένα;; έχεις αναρωτηθεί ποτέ ...
Γιατί το μαχαίρι στην πληγή έχει τόσο υπέροχη αίσθηση που σε κάνει να θέλεις να το στρίβεις και να πονάς περισσότερο;;