"...lights will guide you home..."

ότι και αν γίνει, όπου και αν πας τελικά ..ξέρεις κατά βάθος πως θα καταλήξεις 

στο σπίτι σου....

όσο και αν επιθυμούμε να φύγουμε απο το πατρικό μας , να ξεφύγουμε απο την πίεση των γονιών μας

γνωρίζουμε πως όλα αυτά θα μας λείψουν!!!

οι καυγάδες, οι διαφωνίες , οι όμορφες μέρες, οι γιορτές των γενεθλίων , η καθημερινότητα...

ποιος άλλωστε θα ενδιαφερθεί και θα νοιαστεί περισσότερο απο το ίδιο σου το αίμα...

ποιος θα υποκρίνεται για χάρη σου πως ναι υπάρχει Άγιος Βασίλης και μάλιστα σε θυμάται κάθε χρόνο;

ποιος θα γιορτάζει με τόσο μοναδικό τρόπο τα γενέθλια σου;;

ποιος θα σου χαϊδεύει την πλάτη στις δυσκολίες και θα σου δίνει κουράγιο να συνεχίζεις;;

ναι θα υπάρξουν άνθρωποι στη ζωή μας που θα θέλουν να μας βλέπουν καλά..αλλά

η αίσθηση της ασφάλειας που έχεις όταν βρίσκεσαι σπίτι σου δεν θα την έχεις

πουθενά αλλού όσο και αν προσπαθήσεις να την δημιουργήσεις!

είναι που έζησες τα πιο όμορφα χρόνια της ζωής σου εκεί...

το πρώτο χτύπημα και τα πρώτα ράμματα...

ο πρώτος καυγάς...

το πρώτο ξέσπασμα σε κλάματα ...

ο πρώτος έρωτας!

όλα τα συναισθήματα σου για πρώτη φορά τα ένιωσες εκεί!

άλλωστε θυμήσου πως τις στιγμές που ήθελες να κρυφτείς απο όλους και απ'όλα και να μείνεις μόνος σου η κρυψώνα σου ήταν το δωμάτιο σου...

εκεί ένιωθες απελευθερωμένος ...όταν έκλεινε η πόρτα του αφηνόσουν στη θλίψη, τη στεναχώρια, την απογοήτευση, τη χαρά , το θυμό , τον έρωτα....

το μόνο μέρος λοιπόν που πάντα θα σε βοηθάει να ξεπερνάς όλες τις δυσκολίες

και να βρίσκεις τον εαυτό σου τις στιγμές που νιώθεις ότι τον χάνεις

είναι το σπίτι σου...

γιατί χωρίς αυτό και χωρίς τις εμπειρίες που έζησες εκεί δεν θα ήσουν αυτό που είσαι τώρα,σήμερα!

and don't forget..there's no place like home...

Πάντα την πληρώνουν άλλοι....

τις περισσότερες φορές τις άδικες πράξεις και τις πίκρες που πήραμε απο τους άλλους

τις πληρώνουν εκείνοι που θέλουν αν είναι κοντά μας και
που προσπαθούν να μας δώσουν όλα όσα ζητάμε....όλα όσα χάσαμε 

με τους προηγούμενους ανθρώπους που ήρθαν στη ζωή μας ,πήραν ότι ήθελαν και μετά 

μας άφησαν ως ερείπια ....

εμείς όμως κάνουμε τα αδύνατα-δυνατά για να τους αποτρέψουμε...

σαν να θέλουμε το κακό μας ένα πράγμα...

κι όμως γίνεται ασυναίσθητα...

η λογική μας αν και παράξενη και αδικαιολόγητη επιβάλλει οι επόμενοι να λαμβάνουν ότι έπρεπε 

να δώσουμε σε εκείνους που μας πλήγωσαν, μας εκμεταλλεύτηκαν, μας έσπασαν σε χίλια κομμάτια...

βγάζουμε ,κοινώς , τα απωθημένα μας σε λάθος ανθρώπους..κι όλα αυτά γιατί;; επειδή δεν μπορέσαμε ποτέ τελικά να αφήσουμε πίσω μας ότι μας 

πλήγωσε, μας άλλαξε....

το κουβαλάμε μέσα μας και αυτό ξαφνικά ξεπροβάλλει σε κάθε νέο 

ξεκίνημα... σαν να θέλει κι αυτό να μας αποτρέψει απο το να νιώσουμε 

αγάπη , ευτυχία , χαρά , έρωτα...
είναι σαν αν επιστρέφει το παρελθόν για να καταστρέψει το παρόν και κατ'επέκταση το μέλλον...

"είναι ο μεγαλύτερος έρωτας της ζωής μου, ο/η κολλητός/κολλητή μου... δεν μπορώ να ξεχάσω τόσο εύκολα την προδοσία ...θέλω το χρόνο μου..."  λάθος!!

δεν θέλεις χρόνο..απλά δυσκολεύεσαι να δεχτείς το γεγονός ότι χάνεις κάτι ασφαλές...

κάτι δεδομένο...

όταν έχεις αγαπήσει και έχεις πάρει ένα τίποτα τότε ξέρεις πως δεν υπάρχει άλλος χρόνος για πόνο...

δεν διαθέτεις άλλο χρόνο να χάσεις!!

εσύ όμως φυλακίζεις όλα αυτά τα συναισθήματα μέσα σου και τα απωθημένα που δημιουργούνται...

σε ωθούν στο να πράξεις όπως οι άνθρωποι που σε πλήγωσαν!

δεν είναι δίκαιο όμως να πληγώνεις και να παραμερίζεις κάποιον που τόσο πολύ θέλει 

να είναι δίπλα σου...να σε αγαπάει, να σε νοιάζεται, να σε στηρίζει, να χαίρεται με τη χαρά σου και να στεναχωριέται όταν δεν βλέπει το χαμόγελο σου...

δεν είναι δίκαιο να κλείνεσαι , να μην επιτρέπεις σε ένα άνθρωπο πρόθυμο να σε αγκαλιάσει με την ψυχή του...όπως λέει και ένας πολύ καλός μου φίλος..

Wake up honey life is too short and people too heartbroken to wait untill you leave them get into your soul ! open your heart and free your mind... love is the best medicine!

υποκρισία

Υπάρχουν και εκείνες οι στιγμές που βυθίζεσαι στη θλίψη....

Συνήθως δεν ξέρεις το λόγο...ή μάλλον για να το θέσω καλύτερα τον καταλαβαίνεις όταν

πια έχεις περάσει αυτή τη φάση!
αυτές λοιπόν τις ώρες δεν θέλεις να είσαι μόνος σου...
θέλεις να τις περάσεις όσο το δυνατόν πιο ανώδυνα!!
τι καλύτερο λοιπόν απο το να βγεις με έναν φίλο σου μια βόλτα, να περπατήσετε,

να συζητήσετε , να σε χτυπήσει λίγο ο καθαρός αέρας...

να ξεχαστείς!

Πλέον όμως είναι πολύ δύσκολο να βρεις κάποιον άνθρωπο να 

είναι εκεί και αυτές τις στιγμές.. 

τις περισσότερες φορές οι φίλοι δεν είναι εκεί για σένα..

σε θυμούνται μονάχα όταν έχουν ανάγκη οι ίδιοι και ξεχνούν να ρωτήσουν αν εσύ είσαι καλά!

ναι οι φίλοι είναι και για τις σκοτεινές μας μέρες αλλά και για τις ευτυχισμένες στιγμές μας...όμως πως μπορεί αυτό να είναι μονόπλευρο;; 

δεν μπορεί να ισχύει μόνο για έναν απο τους δύο! 

βέβαια αν το καλοσκεφτούμε το χειρότερο δεν είναι να συνειδητοποιείς πως δεν είναι εκεί 

να σε ακούσουν...αλλά το ότι σε χρησιμοποιούν!

όταν σε έχουν ανάγκη μηνύματα, τηλέφωνα ,αγάπες ,αγκαλιές... 

ψεύτικα "σ'αγαπώ" και "μου λείπεις"
"θα είμαι εδώ ότι και αν χρειαστείς" ..πώς όμως είσαι εδώ όταν δεν ενδιαφέρεσαι να μάθεις τι κάνω;; 

πώς είσαι δίπλα μου τη στιγμή που μου δείχνεις ότι κάποιος άλλος με έχει αντικαταστήσει;;

πως είσαι κοντά μου όταν έχεις το θράσος κοιτώντας με στα μάτια να μου λες 

εμμέσως , πάντα, πως άλλοι σε έχουν στηρίξει τη στιγμή που εγώ 

παραμέριζα τα δικά μου προβλήματα για χάρη σου;

όχι δεν έχω μετανιώσει για όσα έκανα για σένα...

απλά αναρωτιέμαι γιατί επέτρεψα στον εαυτό μου να συμβιβαστεί με τα ψίχουλα σου

και να σε αφήσει να τον χρησιμοποιήσεις...

απορώ γιατί υπέμεινα τα ψέματα σου και δεν είχα τη δύναμη να σου πω πως 

ΝΑΙ ξέρω ότι όλα όσα μου λες είναι ψέματα!

τι είναι αυτό που μας κάνει να μένουμε άπραγοι ενώ βλέπουμε πως αδικούμαστε;

πολλές φορές αναρωτιέμαι..γιατί , γιατί γιατί ...γιατί δεν είχα το θάρρος να

πω όλα όσα βλέπω..τι είναι αυτό που κρατάει ;;

για ποιο λόγο συμβιβάζομαι με κάτι που δεν με γεμίζει;; 

που δεν έχει να μου προσφέρει τίποτα;;

καμία απάντηση... απλά τυχαίνει θα μπορούσε να πει κάποιος!

κι όμως δεν τυχαίνει..απλά επαναπαυόμαστε σε μια ασφαλή κατάσταση....

δεν μπαίνουμε στη διαδικασία να ρισκάρουμε γιατί φοβόμαστε μη χάσουμε αυτά που νομίζουμε πως έχουμε!!

ακόμα δεν καταλάβαμε πως στην τελική δεν έχουμε τίποτα...μόνο τον εαυτό μας!
κάποιες φορές ούτε καν αυτόν..τον χάνουμε στη προσπάθεια μας να ταιριάξουμε αναγκαστικά 

σε κάτι που νομίζουμε πως χρειαζόμαστε...

λίγοι είναι οι άνθρωποι που μας νοιάζονται, μας αγαπούν...

λίγοι είναι αυτοί που θα σου στείλουν ένα μήνυμα να δουν έστω πως είσαι καλά.. 

αυτούς να κρατήσεις...μην τους περιφρονείς...

γιατί θα φύγουν και θα μείνεις με εκείνους με τα ψεύτικα "σ'αγαπώ" και την υποκρισία ...

με την απογοήτευση και την μοναξιά... και στους ανθρώπους δεν ταιριάζει 

η μοναξιά!

τι είναι αυτό που μας ενώνει...

Τι είναι αυτό που σε κρατάει ξάγρυπνο τα βράδια;;

        ίσως αυτό το "για να σκεφτώ τις διαφορετικές εκδοχές μιας

κατάστασης! "

Πολλές φορές μετά απο ένα πρώτο ραντεβού, έναν 

τσακωμό ή μια απλή συνάντηση σκεφτόμαστε 

διάφορα όπως για παράδειγμα πως θα μπορούσαμε 

να εκφράσουμε με καλύτερο και σαφέστερο τρόπο τις σκέψεις

μας....

ποτέ όμως δεν καταλήγουμε κάπου..είναι τόσες πολλές οι

πιθανές εκδοχές που ξεπροβάλλουν στο μυαλό μας που τελικά..χανόμαστε σε αυτές!

τίποτα δεν μοιάζει ιδανικό για να εκφράσει το πλήθος 

συναισθημάτων που μας διακατέχει 

τέτοιες στιγμές..

Αντί όμως να αναλώνουμε το χρόνο μας σε τέτοιες ανούσιες σκέψεις ίσως 

θα πρεπε να μας απασχολούν άλλα πράγματα!

όπως τι είναι αυτό που μας ενώνει με έναν άνθρωπο;

ποια ήταν αυτή η μικρή αφορμή για την γνωριμία και την αρχή 

μιας υπέροχης φιλίας ή σχέσης;

Μάθαμε να ξεχνάμε αυτά που μας έφεραν κοντά με κάποιους ανθρώπους 

..τα θεωρούμε πλέον δεδομένα..τα αποκτήσαμε άρα 

δεν χρειάζεται να τα κυνηγήσουμε άλλο!

Μας έχει ρουφήξει αυτή η ρουτίνα και η επιθυμία

απόκτησης όλο και περισσότερων πραγμάτων

με αποτέλεσμα να παραμελούμε εκείνα που μας γεμίζουν ευτυχία και μας 

έδωσαν εξαρχής τη δυνατότητα να νιώσουμε τόσα πολλά και ξεχωριστά συναισθήματα!

Ξεχνάμε 

αυτά που λατρέψαμε σε έναν άνθρωπο..

αυτά τα μικρά μοναδικά χαρακτηριστικά του που μας έκαναν να τον αγαπήσουμε...

να αγαπήσουμε κάθε εκατοστό της ύπαρξης του...

έτσι σιγά-σιγά σβήνει και η φλόγα της αγάπης...και στο τέλος μένει η στάχτη!

Και ξανά απο την αρχή...

Δημιουργείται ένας φαύλος κύκλος δίχως τελειωμό...

και εμείς αντί να αλλάξουμε την "παράσταση" της ζωής μας

καθόμαστε ως απλοί θεατές βλέποντάς την να περνά απο τα μάτια μας και να χάνεται!

θυσιάζουμε τα πιο όμορφα χρόνια μας κυνηγώντας λάθος πράγματα,

σκεπτόμενοι ασήμαντες καταστάσεις... 

κι έτσι απομακρυνόμαστε όλο και περισσότερο απο την αγάπη.... 

                          "Οι σωστές αγκαλιές όπως οι δικές μου θέλουν πολύ χώρο... "

Υπάρχει άραγε η σωστή αγκαλιά;; νομίζω πως ναι..υπάρχουν και αυτές οι αγκαλιές που "κουμπώνουν" με μαθηματική ακρίβεια...και πολλές φορές καθώς φαίνεται δεν είναι μόνο μια...

Είναι σαν κι αυτές τις στιγμές που απο την ανυπομονησία η καρδιά σου κοντεύει να σπάσει!!!!
Περίμενα να τον δω πάρα πολύ καιρό ..αν και για 5-10 λεπτά μόνο κατάφερα να σε αντικρίσω...
Ήταν όμως αρκετά για να σε αγκαλιάσω και να σου ζουλήξω τα μαγουλάκια.. χαχαχα


Ήρθες με το πλατύ και όμορφο χαμόγελο σου να με αγκαλιάσεις... λίγα μόλις δευτερόλεπτα διήρκεσε το πρώτο άγγιγμα κι όμως ένιωσα την ελάχιστη αμηχανία σου...συνέχιζες να με κοιτάζεις με αυτό το γλυκό χαμόγελο!!! :)


Δεν κατάφερες να μείνεις για πολύ... την επόμενη φορά όμως μου υποσχέθηκες πως θα βαρεθώ να σε βλέπω... πράγματι δεν σε χόρτασα!! δεν χόρτασα το μικρό μου το παιδί...
πως γίνεται άλλωστε να χορτάσεις έναν άνθρωπο που αγαπάς τόσο πολύ ενώ τον βλέπεις μονάχα για 10 λεπτά;; αδύνατο!


Σε αγκάλιασα για τελευταία φορά και σε έβλεπα να χάνεσαι καθώς απομακρυνόσουν απο κοντά μου...μου έλειπες ήδη απο το πρώτο δευτερόλεπτο...πόσο μάλλον τώρα που μας χωρίζουν χιλιόμετρα....

Τι κι αν τελικά δεν μπορώ να σε βλέπω όποτε θέλω..τι κι αν είσαι μακριά και απέχεις τόσα χιλιόμετρα..εγώ σε νιώθω κοντά μου πιο πολύ απο ποτέ...

#love_you_son <3 |T|

Τα πιο όμορφα όνειρα τις πιο ακατάλληλες στιγμές...
Αχ αυτά τα όνειρα που κάνεις με ορισμένους ανθρώπους...
Πόσο όμορφο να σχεδιάζεις το κοινό σας μέλλον με κάποιον που υπεραγαπάς;
Φαινομενικά όταν όλοι σας κοιτάζουν υποθέτουν πως είστε ζευγάρι...
Τελικά όμως το να κάνεις όνειρα δεν προϋποθέτει ένα ερωτικό σύντροφο αλλά μια καρδιά και μια
ψυχή που μοιράζεται τις ίδιες επιθυμίες με σένα...

Έτσι κι εγώ  με την αδυναμία μου... 
Πλέον κάνουμε τόσα όνειρα για το μέλλον μας..το κοινό μας μέλλον....
Αφορμή για να γνωριστούμε στάθηκε το μάθημα της ιστορίας...
Φαινομενικά ανούσιο όμως απο αυτή τη συζήτηση ξεκίνησαν όλα...
Απο ένα ασήμαντο γεγονός φτάνεις στο σημείο να έχεις δίπλα σου έναν άνθρωπο που σε υπερλατρεύει και ας μην σου το δείχνει συχνά..σε νοιάζεται με τον τρόπο του..αυτό το μοναδικό και αληθινό τρόπο...


Του λείπεις και για χάρη σου κάνει πράγματα που προηγουμένως δεν έκανε.... είναι ιδιαίτερα εκφραστικός, σε στηρίζει, σου ανοίγεται, σε εμπιστεύεται...και το πιο σημαντικό...σε αγαπάει και σου χαρίζει την ζεστή αγκαλιά του πράγμα που δεν έκανε σχεδόν ποτέ...
Πως να μην αγαπήσεις αυτό τον άνθρωπο;; πως να μην τον αγαπάς κάθε μέρα που περνάει όλο και περισσότερο..πως να μην κάνεις όνειρα μαζί του;
είναι δυνατόν να μην θες να του δώσεις όσα εκείνος σου προσφέρει απλόχερα;;
Φυσικά και όχι!!!

Είναι πολυ τυχεροί όχι καταφέρουν να βρουν έναν άνθρωπο με τον οποίο πραγματικά να ταιριάζουν...να μοιράζονται τις ίδιες ακριβώς σκέψεις,να συμπληρώνει ο ένας τον άλλον, να έχουν τις ίδιες συνήθειες-επιθυμίες-γούστα!!! να αποτυπώνει τον άλλο σου εαυτό
κι εγώ βρήκα εσένα...
βρήκα το άλλο μου μισό... την αγάπη μου... τον καλύτερο μου φίλο!


έναν άνθρωπο με τον οποίο μοιράζομαι τα πάντα, ακόμα και τις πιο κρυφές μου σκέψεις και επιθυμίες...τα θέλω μου ..τις ανησυχίες μου!! τα πάντα!
το να αγαπάς είναι μεγάλη ευλογία..το να αγαπιέσαι ταυτόχρονα είναι ακόμη μεγαλύτερη!


Τέτοιους ανθρώπους δεν τους αφήνεις να φύγουν απο τη ζωή σου..τους κρατάς πάση θυσία... γιατί ξέρεις πως είναι μοναδικοί και ξεχωριστοί...και πως αν και με τον τρόπο τους σου δείχνουν πως δεν θέλουν να τους αφήσεις... απλά θέλουν να τους αγαπάς και να τους νοιάζεσαι! να τους δέχεσαι με όλα τους τα ελαττώματα και τα προτερήματα , όπως ακριβώς κάνουν κι εκείνοι ...

Δεν νομίζω να μπορέσω να σας αγαπήσω περισσότερο... |Η| |Τ| <3 :)

Μάθαμε να ξεχνάμε...

Είναι και αυτές οι αγκαλιές που χάνεσαι μέσα τους… νιώθεις τόσο ασφαλής και προστατευμένος…
Δύσκολο στις μέρες μας να βρεις μια ζεστή και αληθινή αγκαλιά… μια αγκαλιά που να είναι εκεί όταν τη χρειάζεσαι χωρίς να σου ζητά ανταλλάγματα…


να σε αγαπά και να σε κλείνει μέσα της εκείνες τις καταθλιπτικές στιγμές που θέλεις να απομακρυνθείς από όλους και από όλα…
εκείνα τα μοναχικά πρωινά που ξυπνάς κοιτάς γύρω σου και δεν βλέπεις τίποτα παρα μόνο ένα σπίτι άδειο!


τα βράδια του καλοκαιριού που μέσα σε όλη αυτή τη βαβούρα εσύ θέλεις να ξεφύγεις και να κρυφτείς για λίγο…
αυτά τα μελαγχολικά απογεύματα του χειμώνα…


όλα αυτά μπορεί μόνο μια αγκαλιά να τα διώξει… να τους δώσει φως και χρώμα…
μια φαινομενικά τόσο απλή πράξη μπορεί να σε βγάλει απο αυτόν τον γκρίζο κόσμο της μοναξιάς και της θλίψης …  τελικά είναι υπό εξαφάνιση…


Κάνεις δεν σε αγκαλιάζει αληθινά πλέον.. κανείς δεν σε σφίγγει κοντά του και δεν κάνει την καρδιά σου να θέλει να σπάσει… κανείς δεν σου επιτρέπει να ακούσεις την καρδιά του…
όλοι κλείνουν τα χέρια τους για να αποτρέψουν την καρδιά τους από το να πληγωθεί…


κι έτσι απορρίπτουν οποιαδήποτε πιθανότητα να την κάνουν να χτυπάει τόσο δυνατά … που να θέλει να βγει από το στήθος τους…
χάνουν τόσο πολλά ξεχωριστά και υπέροχα συναισθήματα εξαιτίας του φόβου….


Ξεχάσαμε πως η καρδιά πονάει όταν ψηλώνει… ξεχάσαμε πως για να βγει το ουράνιο τόξο θα πρέπει πρώτα να έρθει η βροχή... ξεχάσαμε πως είναι να αγαπάμε..

Οι αγκαλιές που κλείσανε!

Και μου είχες πει πως δεν φεύγεις..αλλά πως θα είσαι εδώ ….
από τότε έχω να σε νιώσω κοντά μου… γιατί μου το είπες αφού τελικά δεν  ήσουν ικανός να το κάνεις;;
αυτά τα μικρά και αθώα ψεματάκια είναι ο πιο εύκολος τρόπος να πληγώσεις έναν άνθρωπο…
κι αν εγώ σε αγαπούσα και σε νοιαζόμουν δεν σε ένοιαζε;; τι είναι αυτό που τελικά ήθελες;;
καθημερινά παραπονιόμαστε για όλους εκείνους τους ανθρώπους που έφυγαν τόσο σύντομα από τη ζωή μας…
έχετε αναρωτηθεί ποτέ γιατί άραγε γιατί φεύγουν ;; προσπαθήσατε να τους κρατήσετε κοντά σας;;
ίσως όχι..ίσως και ναι… προφανώς για εκείνους αποτελούσατε ένα απλό στήριγμα για τις δύσκολες εκείνες μέρες.. τα βράδια μοναξιάς… όταν όλοι εκείνοι που ήταν τόσο σημαντικοί για σένα σου γύρισαν την πλάτη..εγώ όμως ήμουν εκεί για σένα.. τώρα όμως εσύ δεν είσαι εδώ.. η αγκαλιά σου έχει κλείσει… άραγε ποιος άλλος με έχει αντικαταστήσει τη στιγμή που μου έλεγες πως είμαι αναντικατάστατη;;
ποιος άλλος σε αγάπησε και σε νοιάστηκε όπως εγώ;;
ποιος σε στήριξε όπως εγώ.. σε άκουγε ,σε ενθάρρυνε , σε συμβούλευε, σε λάτρευε όπως εγώ…
πόσα τέτοια ερωτήματα κυριεύουν το μυαλό μας όταν συνειδητοποιούμε πως σιγά σιγά χάνουμε ένα πολύ σημαντικό άτομο για μας…
και περνάνε συχνά-πυκνά από το μυαλό μας… να μας θυμίζουν τον πόνο ξύνοντας τις πληγές μας…  οι οποίες τελικά δεν κλείνουν ποτέ!
πως είναι δυνατόν να ζεις έτσι;; να συμβιβάζεσαι με κάτι λιγότερο από αυτό που θες;; πως είναι δυνατόν να «συνηθίζεις» να αγαπάς κάποιον άλλον τη στιγμή που η καρδιά και το σώμα σου καίγεται για κάποιον άλλον;; πως αποκαλείς αγάπη αυτό τον συμβιβασμό;
Είναι σκληρό να συνειδητοποιείς πως ζεις σε ένα ψέμα.. πως ότι σου έλεγα και πίστευες είναι απλά λόγια και φθηνές δικαιολογίες…
όλα καταρρέουν γύρω σου κι εσύ εκεί συνεχίζεις να μένεις ακλόνητος ..εξωτερικά!
γιατί εσωτερικά όλα έχουν σπάσει σε χίλια κομμάτια…
αγαπάς χωρίς να περιμένεις να αγαπηθείς όμως και πάλι.. το να νιώθεις πως ο άνθρωπος σου δεν σε αγάπησε και δεν σε νοιάστηκε είναι σκληρό!! 

.................

"Πρέπει να δίνεις χρόνο στον άλλον να σου δείξει αυτό που πραγματικά έχει για σένα... δώσε του μια ευκαιρία μην τον απορρίπτεις χωρίς να ξέρεις καν τι νιώθει, τι θέλει...." μια απλή , φαινομενικά, συμβουλή... είναι όμως τόσο απλή όσο φαίνεται;;;
καμιά φορά όταν έχεις ήδη πληγωθεί παύεις να ελπίζεις για κάτι νέο, διαφορετικό , φρέσκο... κάτι που θα σε κάνει να ξεχάσεις τον πόνο σου που προξένησε ένας μεγάλος αλλά καταστροφικός έρωτας ή  η προδοσία από μια μακροχρόνια φιλία...
είναι στη φύση μας πλέον να μην "επιτρέπουμε" στους ανθρώπους που μπαίνουν στη ζωή μας να μας δώσουν αυτό που διαθέτουν... αλλά αφού απο την αρχή έχουμε καταδικάσει αυτή τη σχέση γιατί του επιτρέπουμε να εισβάλει στη ζωή μας και να φέρει τα πάνω-κάτω;;; μήπως κατά βάθος δεν έχουμε πάψει να ελπίζουμε ποτέ ή μήπως απλά αναζητάμε μια διέξοδο απο τον βούρκο στον οποίο έχουμε παγιδευτεί ;;
προφανώς προσπαθούμε να πάρουμε απο τους ανθρώπους αυτό που θέλουμε και όταν πια "θεραπεύσουμε" το "τραύμα" να τους απομακρύνουμε επειδή δεν τους χρειαζόμαστε άλλο....
εγωιστικό να χρησιμοποιείς τους ανθρώπους προς όφελος σου... μη ξεχνάς πως κι εσένα σε χρησιμοποίησαν κάποτε....
επομένως το ερώτημα τελικά είναι γιατί φτάνεις να χρησιμοποιείς κάποιον άνθρωπο ενώ σιχαίνεσαι το γεγονός ότι σε χρησιμοποίησαν;; για ποιο λόγο άραγε δίνεις την εντύπωση σε έναν άνθρωπο ότι τον νοιάζεσαι , τον αγαπάς;; αφού μόλις πάρεις αυτό που επιθυμείς θα τον εγκαταλείψεις....
και γιατί έχουμε την πεποίθηση πως για να ξεπεράσουμε μια δυσκολία πρέπει να έχουμε κάποιον για να μας τραβήξει από τον βάλτο;;
πολλοί λένε πως οι άνθρωποι είναι γενικά περίπλοκοι.... τελικά όμως ίσως να μην είμαστε και τόσο περίπλοκοι... εμείς έχουμε την τάση να μπερδεύουμε τα πράγματα .....
μάλλον γιατί θέλουμε να προσθέσουμε λίγη δράσει, ένταση, πάθος , αγάπη, συναισθήματα στην βαρετή και ανιαρή ζωή μας...
πως καταντήσαμε έτσι;; πως αφήσαμε τους εαυτούς μας να χαθούν στη ρουτίνα της καθημερινότητας.. πως αφήσαμε την πολύχρωμη ζωή μας να βυθιστεί και να κρυφτεί πίσω απο το γκρίζο χρώμα της μοναξιάς με το να απομακρύνουμε τους πάντες απο κοντά μας;;;;
θέσαμε άλλες προτεραιότητες..λανθασμένες!
Και σαν να μην έφτανε αυτό ..αργούμε υπερβολικά πολύ να συνειδητοποιήσουμε το λάθος μας....
σε μια εποχή όπου η τεχνολογία φέρνει τους ανθρώπους πιο κοντά ακόμα και αν στην πραγματικότητα τους χωρίζουν χιλιόμετρα , εμείς καταφέραμε να απομακρυνθούμε ακόμα περισσότερο!
Η ζωή είναι μικρή και εμείς την χαραμίζουμε ακόμα περισσότερο αναλώνοντας το χρόνο μας σε πράγματα που δεν μας αξίζουν!!
Τελικά τα πιο ωραία πράγματα στη ζωή απλά......δεν είναι πράγματα!
Είναι καταστάσεις, συναισθήματα , πρόσωπα,βλέμματα, χαμόγελα και όλα αυτά τα φαινομενικά ασήμαντα καθημερινά βιώματα ...  

Φίλοι και εχθροί 

πώς είναι άραγε δυνατό δύο άνθρωποι ή και περισσότεροι που στο παρελθόν υπήρξαν φίλοι να πάψουν να είναι;;; 
πώς ξεγράφεις έναν άνθρωπο απο τη ζωή σου ..έναν άνθρωπο με τον οποίο έχεις ζήσει τόσα πολλά;; τι είναι αυτό που σε κάνει να λειτουργήσεις με αυτό τον τρόπο;
η προδοσία;; 
συνήθως αυτή είναι η πιο συχνή απάντηση... γιατί όμως κάποιος άνθρωπος φτάνει στο σημείο να προδώσει έναν πολύ δικό του άνθρωπο;; το έχετε σκεφτεί ποτέ;; 
ναι υπάρχουν και εκείνοι που είναι απλά αναίσθητοι... η προδοσία είναι κάτι πολύ απλό για εκείνους...
ωστόσο υπάρχει και η άλλη όψη του νομίσματος... 
πολλές φορές ένας άνθρωπος μπορεί να σε προδώσει ασυναίσθητα...
ίσως ευθύνεται η λανθασμένη ιεράρχηση των προτεραιοτήτων του...είναι στη φύση των ανθρώπων να μπερδεύονται..να νομίζουν πως θέλουν κάτι το οποίο τελικά ήταν απλά ένα απωθημένο...
κυνηγώντας όμως αυτά τα απωθημένα χάνεις εκείνο που πραγματικά θέλεις ....
οι φίλοι μπορεί να σε προδώσουν για έναν έρωτα... πως όμως παρατάς τον άνθρωπο που σε έχει στηρίξει περισσότερο απο οποιονδήποτε άλλο και δεν σου ζητά αντάλλαγμα;; πως μπαίνεις στη διαδικασία να αφήσεις κάτι σημαντικό για κάτι παροδικό..
σκόρπιες σκέψεις έχουν κατακλύσει το μυαλό μου...η φίλη μου με παραμέρισε μόλις ενδιαφέρθηκε κάποιο αγόρι...
μου ζήτησε την άποψη μου η οποία για πρώτη φορά ήταν αρνητική...και τότε ξεκίνησαν όλα...
τα ψέματα , τα παράπονα... πως είναι δυνατόν να κοιτάζεις τη φίλη σου στα μάτια και να σου αραδιάζει τόσα ψέματα;; μερικοί άνθρωποι τελικά λένε ψέματα με μεγάλη ευκολία... είναι λογικό μάλλον όταν δεν έχεις το θάρρος να υποστηρίξεις τις επιλογές σου να καταφεύγεις σε ψέματα....είναι πιο εύκολο να ρίχνεις την ευθύνη σε άλλους...σε πρώην που σε άφησαν, σε φάσεις που περνάς και σε κάνουν να μην ξέρεις τι θέλεις...
όλα αυτά όμως αποτελούν απλά φθηνές δικαιολογίες...
δικαιολογίες που χρησιμοποιούν καθημερινά οι άνθρωποι για να καλύψουν τις λανθασμένες επιλογές τους , ενώ θα μπορούσαν απλά να τις αποδεχτούν και να ζήσουν με αυτές... αλλά θέλει μεγάλη δύναμη ψυχής να παραδεχτείς ότι έχεις μάθει να ζεις με τα λάθη σου...  να αναγνωρίσεις ότι ναι έκανες λάθος...
είναι που δεν έχουμε συνειδητοποιήσει πως τα λάθη μας βοηθούν ...τα φοβόμαστε... χωρίς τα λάθη μας όμως δεν θα ήμασταν τίποτα!!!!έτσι λοιπόν αν δεν είχαμε "επιλέξει" τους "λάθος" φίλους δεν θα μπορούσαμε να καταλάβουμε ποιοι είναι τελικά οι σωστοί.... ή μάλλον για να λέμε και την αλήθεια δεν υπάρχουν σωστοί φίλοι... υπάρχουν πραγματικοί φίλοι με τα προτερήματα και τα ελαττώματα τους... φίλοι που ναι θα μαλώσεις μαζί τους , θα φωνάξεις ...την επόμενη στιγμή όμως θα σε αγκαλιάσουν και θα σου πουν πως όλα είναι καλά..που θα σου χαμογελάσουν και θα στηρίξουν τις επιλογές σου ακόμα και αν δεν συμφωνούν με αυτές.. φίλοι που θα σε αγαπούν και στις σκοτεινές και στις φωτεινές σου στιγμές... 

έρωτας ή τρέλα;

Ήταν από ένα από αυτά τα μοναδικά καλοκαίρια που θυμάσαι για όλη την υπόλοιπη ζωή σου… βέβαια μιλάει για ολόκληρη ζωή ένα 18χρονο παιδί … κι όμως πολλές φορές παιδιά ούτε καν 18 ετών έχουν ζήσει πολλά περισσότερα απ’όσα έχει βιώσει ένας 40χρονος …
η αγάπη προφανώς δεν έχει ηλικία..σαφώς ούτε και ο ‘ερωτας… τα συναισθήματα δεν έχουν κλίμακα!! Και όλα είναι ρευστά… πως γίνεται όμως ένας έφηβος να μπορεί να βάζει σε τάξη τα συναισθήματα του τη στιγμή που το αίμα του βράζει… που λειτουργεί σύμφωνα με το συναίσθημα… που πράττει αυθόρμητα χωρίς ίχνος λογικής…
τελικά ίσως έχουν δίκιο όταν λέτε πως ο έρωτας ωριμάζει …πράγματι!!
Γυρνάς από την παραλία ,κάνεις ένα ντουζ και ετοιμάζεσαι ευθύς αμέσως για να βγείς με την παρέα σου… φαινομενικά είναι μια απλή καθημερινή μέρα όπως όλες οι άλλες…
όμως η τύχη σου επιφυλάσσει άλλες εκπλήξεις!!!!
περιμένοντας να παραγγείλεις τι θα πιεις συζητάς με τις φίλες σου …όταν ξαφνικά ακούς μια φωνή μαγευτική να σου ψυθιρίζει στο αυτί «Τι θα παραγγείλετε; » Γυρνάς φορώντας το πιο υπέροχο χαμόγελο σου και αντικρίζεις 2 μάτια να σε κοιτάζουν περιμένοντας την απάντηση σου…
Που να ήξερες πως αυτός είναι ο έρωτας σου! σαστίζεις , το χαμόγελο παραμένει στα χείλη σου αλλά η πιθανότητα να μιλήσεις φαίνεται τόσο μικρή… είναι που αρχίζεις να συνειδητοποιείς πως έχεις μουδιάσει… το μυαλό σου ξαφνικά σταμάτησε … δεν υπάρχουν πια λέξεις… μόνο συναισθήματα! Αδυνατείς να ολοκληρώσεις μια απλή πρόταση..να ξεστομίσεις μια απλή λέξη… και όλα αυτά εκτυλίσσονται σε κλάσματα δευτερολέπτου…
επιστρέφοντας σπίτι τον σκεφτόμουν συνεχώς…
το πρόσωπο του, τα μάτια μου, το χαμόγελο του… είναι τρομερό το πώς κατάφερα να τα θυμηθώ όλα με κάθε λεπτομέρεια… και η πιο μικρή ρυτίδα ήταν στη θέση της… σαν να είχα τραβήξει άπειρες φωτογραφίες στο μυαλό μου.. έβλεπα ξανα και ξανά τα μάτια του..αυτό το βαθύ γαλάζιο…
δυστυχώς ή ευτυχώς όταν είσαι ερωτευμένος παραβλέπεις τα αρνητικά του… βλέπεις μόνο θετικά στοιχεία! Όλα τ’άλλα μοιάζουν τόσο μικρά και ασήμαντα… έτσι κι εγώ λοιπόν...
δεν μου περνούσε από το μυαλό η ιδέα ότι τα πράγματα ίσως λάβουν άλλη τροπή, πράγμα που τελικά συνέβη … ίσως ευθύνεται και η ηλικία μου.. μόλις 16 και ένιωθα πυροτεχνήματα μέσα μου! Όλα αυτά τα υπέροχα συναισθήματα που ένιωσα δεν μου επέτρεπαν αν δω αυτό που βλέπω τώρα….
δεν μετανιώνω βέβαια… είμαι πολύ τυχερή που ένιωσα αυτό το συναίσθημα…
δεν θα άλλαζα τίποτα παρά την άσχημη εξέλιξη του…

Στην πιο όμορφη πόλη , όπως έχει χαρακτηριστεί από πολλούς , έζησα τον έρωτα μου… Στην μαγευτική Θεσσαλονίκη….
εκεί τυχαία τον συνάντησα… κάναμε μια βόλτα στο λιμάνι, περπατήσαμε… μου κ΄ρατησε το χέρι!!!
τίποτα από όλα αυτά δεν περίμενα να συμβούν… την θυμάμαι τόσο καθαρά εκείνη τη μέρα..ήταν 14 Δεκεμβρίου …ήταν η μοναδική ευτυχισμένη μέρα που βίωσα μαζί του…
το βράδυ κι όλας έμαθα τα δυσάρεστα…
πώς να αντιμετωπίσεις το γεγονός ότι ό πρώτος σου έρωτας σε κοροϊδεύει , σε εκμεταλλεύεται..πώς;; να είναι μόλις 16 και να σου ζητούν να σκεφτείς λογικά..
πως είναι δυνατόν να συμβεί αυτό;; πώς να το αφήσεις πίσω σου όταν νιώθεις πως η καρδιά σου σπάει σε χίλια κομμάτια…
να ξυπνάς κάθε πρωί και να νιώθεις πως η ζωή σου έχει καταστραφεί… γιατί πολύ απλά δεν νιώθεις τίποτα άλλο παρά πόνο…
μόλις ανοίγεις τα μάτια σου ξεσπάς σε κλάματα…
σηκώνεσαι ,ντύνεσαι βιαστικά για να φύγεις ..και τώρα το πιο δύσκολο σημείο..πρέπει να βάλεις τη χαμογελαστή μάσκα ώστε να δείχνεις καλά.. να αποφύγεις τις ερωτήσεις των ανθρώπων γύρω σου για το τι έχεις… πόσο να αντέξεις όμως όταν όλα γύρω σου καταρρέουν ;;;; κάνεις υπομονή μέχρι το βράδυ που θα επιστρέψεις σπίτι σου και θα ξεσπάσεις και πάλι σε κλάματα ….όλοι πιστεύουν πως είσαι ευτυχισμένη … πίσω από αυτό το χαμόγελο όμως κρύβεται κάτι εντελώς διαφορετικό..κάτι που μόνο ένας άνθρωπος μπορεί να δει!!!
η κατάσταση αυτή συνεχίζεται για μήνες… ως που μια μέρα ξυπνάς , κοιτιέσαι στον καθρέφτη και αποφασίζεις να αλλάξεις τακτική..αναρωτιέσαι για πόσο ακόμα θα βρίσκεσαι σε αυτό το βούρκο;; για πόσο ακόμα θα βασανίζεσαι για κάτι που έχει τελειώσει;;;
για πόσο ακόμα θα το αφήνεις να σε καταστρέφει ;;
όλα τελειώνουν τι στιγμή που αρχίζεις να νοιάζεσαι για τον εαυτό σου…

Ένας χρόνος αργότερα και πλέον τον κοιτάζω σαν να μην έγινε τίποτα… σαν να είναι ένας ξένος…
θέλει μεγάλη δύναμη ψυχής να απορρίπτεις τον άνθρωπο που αγάπησες … ναι είναι δύσκολο… αλλά μου ήταν πολύ πιο δύσκολο να με βλέπω νεκρή…

από αυτή την ιστορία συνειδητοποίησα πως …όσο μεγάλη και αν είναι η απογοήτευση , όσο έντονα κι αν είναι τα συναισθήματα, όσο δύσκολο και αν φαντάζει το να προχωρήσεις … στην ουσία είναι απλά μια παροδική κατάσταση που θα περάσει μόλις καταλάβουμε τι αξίζουμε… ή ζωή είναι μικρή και πάντα θα υπάρχει αρκετός χώρος για κάποιον νέο άνθρωπο στη ζωή σου… και θα έρθουν πολλοί άνθρωποι…άλλοι θα μείνουν για πάντα , άλλοι πάλι θα φύγουν αμέσως , άλλοι θα μείνουν για λίγο…όλοι τους όμως θα σου δώσουν κάτι!!!! ότι και αν σου αφήσει θα είναι προς όφελος σου…